We've done it!

We hebben 6308 km op de teller staan als we op zaterdagmorgen 25 juli bij onze vrienden Els en Rob in Portsmouth aankomen. Onze FIETSreis eindigt hier! Toen ik voor de laatste keer de matjes oprolde en het overheerlijke door Peeetje gezette kopje koffie aan de picknicktafel dronk, voelde ik me melancholisch. Het 'echte' leven gaat binnenkort weer beginnen. Ik moet dingen doen waar ik geen zin in hebt. Niet meer spullen pakken en wegwezen als ik het niet meer leuk vind. Peeetje voelt dat niet zo. Hij heeft heel veel zin om aan het werk te gaan met zijn leerlingen en in zijn tuin rond te banjeren. Ik wil er even nog niet aan denken. Maar voor ons tweetjes voelt het wel supergoed om vijf dagen bij te komen en te genieten van lieve vrienden, lekker eten en drinken, de zee en een echt huis. We hebben ontzettend veel lol met elkaar en zo eindigen onze laatste dagen (we vertrekken 30 juli) zoals onze hele reis was: AWESOME, HILARIOUS, EXTRAORDINARY en SUPERCALLIFRAGILASTICEXPIALIDOCIOUS!
 
 
 

 

Welcome to Boston

What the hell....

"What the hell are you doing here?" baste de trooper. "Are you crazy?" De beer van een agent blies ons bijna van de vluchtstrook en trok alles uit de kast om boven het geraas van het interstateverkeer uit te komen. Zojuist had hij met gillende sirene  en blauwe flikkerlichten ons tot stoppen gedwongen en gaf aldus op subtiele wijze aan dat er iets mis was. Hij had een telefoontje gekregen: There were two bicycles on the road.". Zelf dacht hij dat er twee fietsen van een camper gevallen waren, maar wij maakten het nog gekker dan hij dacht. Met 10 jaar water en brood voor ogen treed je wijselijk netjes op. Helm af, oom agent laten uitrazen en netjes vragen of je mag reageren. Dat kon. Uitgelegd dat we uit The Netherlands kwamen, er nergens bordjes stonden met "no bicycles" of "motorized vehicles only" en bij de tolpoortjes niemand ons tegenhield. O,....dus we hadden óók nog eens geen tol betaald?"...
Daar had de veldwachter zelfs een punt voor de electrische stoel. Nee, we moesten toch snappen dat in de hele USA fietsen op de interstates verboden en vooral gevaarlijk was. Dàt is niet onze ervaring, weersprak ik hem. Wij vinden op iedere interstate een vluchtstrook van 4 - 5 m breed veel veiliger dan de onregelmatige, brokkelige 50 cm van een gewone weg met druk verkeer. Hoe dan ook: we moesten er af. Bromsnor had al een gele wagen van wegtoezicht met zwaailicht geregeld en die opende een zijhek. In konvooi, met politie voorop, werden we afgevoerd naar veiliger oorden. Bij de 20 kregen we gratie. Iedereen zichtbaar opgelucht. Tot slot vroeg ik hem waarom we niet gearresteerd werden. Het antwoord was even simpel als verrassend: hij wist niet wat hij met onze bepakte fietsen had moeten doen. En we kregen nog een speldje van de Massachusets politie voor onze medewerking.

 

Zonderling 3

Soms hebben we enige bevestiging nodig om zeker te weten dat we in een stadje de goede weg pakken. Zo schoten we in Palmer een oudere man aan die de uitstraling had van “ik woon hier”. Zijn shirt toonde een groot kruis met daar onder een tekst van Mattheüs, vers zoveel. We waren inderdaad op de goede weg en niet alleen met de fiets. De trip interesseerde de man wel, verbaasde zich over onze inzet en verklaarde dat hij met zijn 86 jaar eigenlijk ook nog wel een nieuwe motorfiets wilde kopen. Zijn dochter ondersteunde dat idee met: ”Pa, al zou je er maar één dag van genieten.” We hadden hier een gelijkgestemde ziel ontmoet, die ook nog “Pluk de dag” huldigde.

Aan het eind van ons gezellige gesprek diepte hij uit zijn zak een klein boekje met stichtelijke teksten op en gaf het ons cadeau. We moesten dit maar eens lezen. Een vrolijke, doch goddelijke boodschap werd ons snel duidelijk: “Depart from me, ye cursed, into the everlasting fire, prepared for  the devil and his angels.” Die hel bleek niet ver weg voor ons. Het zou die dag toch al 33 C. heet worden en met een paar heuveltjes zit je dan al gauw op de blaren…

Liquor

We hebben nu zo'n negen staten doorkruist en aan het eind van iedere fietsdag trekken we een wijnfles en/of wat blikken bier open. Amerikaanse slobber natuurlijk, want we willen het voedsel en drinken nuttigen van het land waar we zijn.
Het leuke is dat de VS bij iedere grensovergang nieuwe alcoholwetten presenteert. Een greep daar uit:
1.De makkelijkste staten zijn, waar een grocery store óók wijn en bier mag verkopen.
2.Ergens anders mag het ook wel, maar kan alléén bier lager dan 4% verkocht worden. Slappe hap.
3.In sommige staten mag geheel géén alcohol bij "Food" verkocht worden en moet je speciaal naar een "Liquor store" of een tankstation.
4.Een keer vroeg de kassiëre naar mijn ID i.v.m. mijn leeftijd. Dat ik, zoals ik haar meldde, met mijn 69 jaar weleens haar grootvader had kunnen zijn, hielp niet. "Het is onze wet...", antwoordde ze.
Op mijn beurt geef ik als ID mijn voor haar onleesbare rijbewijs. Haar vraag wat er staat, beantwoord ik dan met: "Dat is nu ònze wet...".
5. Soms mòet er een bruine papieren zak omheen als je een liquor shop verlaat. Het is namelijk verboden om zichtbaar op straat met alcohol te lopen. Je kunt dus best met een kruiwagen vol whiskey rondsjouwen, als er maar een bruine zak omheen zit... ;) ...

Van New York State naar Massachusetts

Zonderling 2 (zonder foto)

Bij Price Chopper, een 7 dagen, 24 uur open food store, stond een geheel in het lang, zwartgeklede, oudere dame voor me. De schuin gedragen, flamboyante hoed met groot golvende rand maakte haar dress smaakvol àf. Rond de 80 jaar schatte ik het opvallende, hier uit de toon vallende dametje. Haar topje zat naadloos strak op de moedervlekkerige huid en toonde, bijna sexy voor haar ouderdom, duidelijk laaghangende borsten en priemende tepels. Een brede, elastieken band accentueerde haar dunne taille. Alsof ze in een macabere filmopname haar rol bij de kassa uitspeelde. $ 41,57 waren haar boodschappen en ze betaalde met een kaart. "Ik heb alleen niet genoeg geld", sprak ze gelijk tegen de kassier. Er bleven, zo zag ik op het betaalscherm, zo'n 16 dollar over. "De rest doe ik per cheque" zo ging ze beheerst verder. Heel nauwkeurig vulde ze een cheque in ter waarde van het resterende bedrag. "Geen probleem", vond de beleefd reagerende kassier en hij gaf de zwarte engel de tijd. "Ik wil ook nog 25 dollar cash met mijn andere kaart. Dan heb ik voor morgen ook weer geld." Zo geschiedde het. De geldflapjes werden zorgvuldig in een ouderwetse buidel met zwarte glitters opgeborgen. Een inpakster liep vervolgens voor haar uit met de boodschappen. Zwarte oma volgde in perfect mannequinachtige pas. Motorisch mankeerde ze helemaal niets en mij liet ze achter met de vraag: Was dit een excentrieke miljonaire, gesjeesde toneelspeelster, dikdoende zwerfster of gewoon een psychisch gestoorde weduwe die haar rol in de maatschappij zó dagelijks vormgaf? Eén ding heeft ze wel bereikt: ze staat op ons blog...